دستور العمل اطلاعاتی مسافرت های هوایی بین المللی
سرآغاز سخن
اگر طالب ان هستید اطلاعات جامعی درباره ی امور مسافرت های بین المللی کسب کنید در این مقاله با ما باشید؛ دستورالعمل اطلاعاتی مسافرت و مباحث مرتبط با آن، از جمله پاسپورت، ویزا، گواهینامه بین المللی واکسیناسیون و بیماری شایع در مناطق آلوده ی جهان، عناوین این مقاله را تشکیل داده اند.
دستور العمل اطلاعاتی مسافر
بسیار پیش آمده که برای شخصی در سفر به کشوری، مسئله ای خاص پیش آمده و به نوعی با پلیس درگیر شده است و وقتی که مترجمی برای وی آوردند مدعی عدم اطلاع از قوانین آن کشور شده است. البته، لازم به ذکر است عدم اطلاع از قانون، به هیچ عنوان رافع مسوولیت و تکلیف اجتماعی نیست؛ لذا، همان طور که شخصی وارد مملکت ما می شود باید شئون اسلامی و سایر قوانین کشور ما را رعایت کند و رفتاری منطبق با آداب و عادات اجتماعی ما داشته باشد، ما نیز وقتی وارد کشوری می شویم می بایست از قوانین آن کشور در ارتباط با افراد بیگانه نیز مطلع باشیم، تا در این مورد به مشکلی برخورد نکنیم و در صورت بروز هر گونه مشکلی از پلیس یا مقامات مربوطه کسب تکلیف کنیم؛ چرا که خسارت ناشی از عدم اطلاع از قوانین یک کشور بسیار سنگین و گاه جبران ناپذیر خواهد بود. بنابراین یکی از مباحث بسیار مهم در بحث سفر و مسافرت های هوایی اطلاعات سفر می باشد که برای مسافرین بسیار حایز اهمیت است. این اطلاعات شامل قوانین کشورها نظیر اخذ ویزا جهت ورود به آن کشور، قوانین گمرکی، مسایل بهداشتی، واحد پولی آن ها و نظایر این ها می باشد؛ به عبارت دیگر، کلیه اطلاعاتی که یک مسافر در یک مسافرت بین المللی به آن ها نیز نیاز دارد. لذا در این قسمت به طور مفصل، به اصول و مبانی این بخش از امور مسافرت و صدور بلیت یعنی دستورالعمل اطلاعاتی مسافرت های بین المللی پرداخته ایم. مباحث مطرح شده در این بخش بر اساس اطلاعات مندرج در کتاب تیم ارایه شده است. تیم، سرواژه ی عبارت انگلیسی دستورالعمل اطلاعاتی مسافرت می باشد. این کتاب برای اولین بار در سال 1963 میلادی توسط یاتا منتشر شد و امروزه توسط انتشارات همین انجمن در هلند چاپ و منتشر می گردد. کتاب تیم یک منبع اطلاعاتی برای شرکت های هواپیمایی، آژانس های مسافرتی و نیز سایر کسانی است که قصد سفر به کشورهای خارجی را دارند. به عبارت دیگر، کتاب تیم حاوی کلیه مطالبی است که هر مسافر قبل از ورود به یک کشور خارجی می بایست از آن ها مطلع باشد. در این کتاب، اطلاعات مسافرتی بیش از 200 کشور دنیا در شش بخش شامل قوانین پاسپورت، ویزا، مسایل بهداشتی، عوارض فرودگاهی، قوانین گمرکی، و ارز رایج آن ها ارایه شده است.
اطلاعات مندرج در این کتاب توسط تعدادی از شرکت های هواپیمایی عضو یاتا نظیر لوفت هانزا، ایرفرانس، بریتیش ایرویز، کی ال ام، کوانتاس، ایبریا، اتریشی، آلیتالیا، ایر ایندیا، ساس، المپیک، ژاپن ایرلاین، هواپیمایی آفریقای جنوبی، شرکت هواپیمایی عربستان سعودی و نیز تعدادی دیگر از شرکت های هواپیمایی جمع آوری و ارایه شده است و به طور ماهیانه اطلاعات آن به روز می گردد و در اختیار شرکت های هواپیمایی عضو یاتا و نیز آژانس های مسافرتی عضو قرار داده می شود. لازم به ذکر است تمامی این اطلاعات امروزه به طور مکانیزه در سیستم مرتبط با آن موجود است و اعضا می توانند با وارد شدن در سایت فوق از اطلاعات مورد نظر استفاده کنند. البته سایت های دیگری هستند که در آن ها می توان اطلاعات مربوط به سفر را در آن ها مشاهده نمود؛ از جمله ی این سایت ها، مرکز اطلاعات سفر یاتا می باشد که در آن می توان کلیه اطلاعات سفر به کشورهای مختلف جهان را به تفکیک استخراج نمود. اما همان طوری که گفته شد در کتاب اطلاعات مسافرتی جامعی درباره ی پاسپورت، ویزا، مسایل بهداشتی، قوانین گمرکی، عوارض فرودگاهی و ارز رایج کشورهای مختلف جمع آوری شده که با دانستن نام یک کشور می توان تمامی این اطلاعات و قوانین مربوط به هر کشور را استخراج نمود؛ کتاب تیم مانند سایر کتب صنعت هوانوردی بازرگانی به صورت آلفابت انگلیسی تدوین شده است؛ لذا پیدا کردن یک کشور و قوانین مربوط به آن چندان مشکل نیست و کافیست که الفبای انگلیسی را حفظ بوده و املای کشور مزبور را بدانیم، در آن صورت پیدا کردن کشور فوق و کسب اطلاعات آن چندان کار مشکلی نخواهد بود. در این کتاب اطلاعاتی از قبیل این که اتباع چه کشوری می توانند به چه کشوری سفر کنند یا این که اتباع کدام کشورها به کدام کشورها نیاز به ویزا داشته یا همین طور نیاز به ویزا ندارند؛ یا این که هر کشوری چه مقرراتی از نظر قوانین گمرکی در بدو ورود به فرودگاه دارا می باشد وجود دارد. علاوه بر این ها در مقدمه ی کتاب تیم اطلاعات دیگری راجع به تعریف پاسپورت و انواع آن، تعریف ویزا و انواع آن، گواهینامه بین المللی بهداشت و این که در کدام نقطه از جهان چه نوع بیماری های مسری و خطرناکی وجود دارد و نیز تعدادی از سازمان های بین المللی معرفی شده است که در ادامه به توضیح آن ها خواهیم پرداخت.
پاسپورت (Passport)
گذرنامه با نام لاتین و شناخته شده ی پاسپورت، یکی از مدارک شناسایی بین المللی است که از سوی دولت هر کشوری برای شهروندان آن کشور صادر می گردد. با این مدرک دولت مربوطه از دولت های دیگر اجازه می خواهد تا به شهروندان آن ها اجازه ی گذر از خاک آن ها و یا ورود به کشور آن ها را بدهند. پاسپورت یک سند رسمی بین المللی قابل کنترل برای مقامات مهاجرت هر کشوری محسوب می شود که توسط آن مسافر را در مبادی ورودی و خروجی یک کشور متوقف و تاریخ ورود و خروج مسافر را در صفحات داخلی آن ثبت می کنند.
1) پاسپورت اتباع بیگانه (Alien Passport)
پاسپورتی است که برای اتباع بیگانه در هر کشوری توسط مقامات صلاحیت دار آن کشور صادر می گردد.
2) کارت شناسایی کودکان (Children Identity card)
یک نوع سند شناسایی بین المللی است برای افرادی که زیر سن قانونی قرار دارند و جایگزین پاسپورت صادر می گردد و به نام کارت شناسایی کودکان شناخته می شود.
3) پاسپورت دیپلماتیک (Diplomatic Passport)
پاسپورتی است که برای دیپلمات ها و مقامات کنسولی کشورها در سفارتخانه ها صادر می گردد.
4) پاسپورت ویژه یا خدمت رسمی (Special or Official Service PAssport)
پاسپورتی است که برای مأمورین دولتی رده بالا و مقامات و رجال رسمی یک کشور صادر می گردد.
5) پاسپورت صلیب سرخ (Red Cross Passport)
پاسپورتی است که توسط سازمان ملل متحد برای مقامات صلاحیت دار آن سازمان صادر می شود و اصطلاحاً برگه ی عبور نامیده می شود. پاسپورت صلیب سرخ، از بالاترین رده ی اهمیت و اعتبار برخوردار بوده به طوری که دارنده ی آن برای ورود به تمامی کشورها نیاز به ویزا ندارد و آن چه که تسهیلات برای تمامی مدارک مسافرت در جهان متصور است برای این پاسپورت در نظر گرفته شده است. اعتبار این پاسپورت بر حسب نوع مأموریت یا سمت دارنده ی آن متغیر می باشد.
6) پاسپورت خانوادگی (Family Passport)
پاسپورتی است که به صورت گروهی برای افرادی که می خواهند با یکدیگر سفر کنند صادر می گردد و شامل یک پاسپورت برای زوجین و یا یک پاسپورت برایزوجین به همراه فرزندان و یا یک پاسپورت برای یک زوج به همراه فرزندان صادر می گردد.
7) پاسپورت موقت (Temporary Passport)
پاسپورتی است که در موارد اضطراری توسط دولت یک کشور برای اتباع خود برای مدت زمان مشخص و مقصد مشخص در شرایط خاص صادر می کند.
علاوه بر پاسپورت هایی که ذکر شد و همه ی آن ها جنبه بین المللی دارند و از درجه ی اعتبار یکسان برای کشورها برخوردارند اسنادی وجود دارند که جنبه بین المللی نداشته و از درجه اعتبار یکسانی برخوردار نیستند ولیکن به غیر از پاسپورت به عنوان اسناد مسافرت برای سفرهای بین المللی مورد استفاده قرار می گیرند؛ اسناد فوق گرچند سندیت و قطعیت نداشته ولیکن برای مقاصد معینی دارای اعتبار بوده و از آنها به عنوان تسهیلات ویژه یاد می شود. به طور نمونه می توان به کارت شناسایی اعضای پروازی، ملوانان، افراد نظامی رده بالا و غیره اشاره کرد.
ویزا (Visa)
به مدرکی گفته می‌شود که از سوی دولت یک کشور برای اشخاص غیر تابعه ی آن کشور جهت ورود به خاک آن کشور صادر می گردد. این مجوز ممکن است به صورت مهر تأیید جهت ورود در پاسپورت اشخاص زده شود و یا به شکل برچسب در پاسپورت افراد چسبانده شود.
این نوع ویزا ترانزیت می باشد و مسافر با این ویزا تا 24 ساعت فرصت دارد کشور عبوری را ترک نماید و در طول این مدت مسافر حق خروج از سالن ترانزیت فرودگاه را ندارد. ویزای نوع A برای زمانی است که پرواز مستقیم بین کشور مبداء و مقصد وجود ندارد به همین جهت مسافر باید برای رسیدن به مقصد نهایی خود از طریق کشور دیگری عمل کند که در این وضعیت باید هواپیمای خود را در فرودگاه کشور دوم تعویض نماید لذا احتیاج به اخذ ویزای ترانزیت جهت عبور از کشور دوم را دارد. به طور مثال به علت این که پرواز مستقیم بین ایران و کانادا از طریق کشورهای اروپایی انجام می شود به همین جهت لازم است مسافر قبل از سفر به یکی از سفارتخانه ی کشورهایی اروپایی مورد نظر مراجعه کرده و ویزای عبور (ترانزیت) دریافت نماید.
ویزای نوع B هم به مانند ویزای نوع A ویزای ترانزیت می باشد با این تفاوت که مسافر اجازه ی اقامت در کشور عبوری را برای مدت زمان حداکثر پنج روز داشته و می تواند از فرودگاه جهت ورود به شهر خارج گردد.
ویزای توریستی می باشد و برای افرادی که قصد دارند از یک کشور خارجی دیدن کنند صادر می شود. ویزای نوع C دارای محدودیت زمانی می باشد؛ این بدان معنی است که اعتبار ویزای مسافر از تاریخ صدور شروع شده و تا پایان تاریخ انقضاء اعتبار دارد. به طور مثال اگر اعتبار ویزای ایران از تاریخ 10/1/1390 تا تاریخ 10/02/1390 باشد یعنی مسافر می تواند در این فاصله ی زمانی وارد کشور ایران شود. نکته ی دیگری که در ویزای نوع C وجود دارد درباره ی تعداد دفعات ورود مسافر می باشد که می تواند یک بار ورود، دوبار ورود و یا چند بار ورود باشد؛ بدان معنی که مسافر می تواند در محدوده ی اعتبار زمانی ویزا به تعداد دفعات ذکر شده در یک کشور اقامت نماید. نکته ای آخر درباره ی ویزای نوع C مدت اقامت است که بر این اساس حداکثر اقامت مسافر در آن کشور مدت زمان ذکر شده در ویزا می شود به طور مثال اگر ویزای مسافری دارای اقامت 30 روزه باشد بدین معنی است که مسافر می تواند حداکثر 30 روز در آن کشور اقامت کند. نکته ای که درباره ی اقامت مسافر مهم می باشد اینست که مبنای محاسبه تعداد روز اقامت تاریخ ورود به یک کشور می باشد.
ویزای بلند مدت می باشد که دارای حداقل اعتبار سه ماه و حداکثر اعتبار شش ماه می باشد. به کسانی که دارای اجازه ی اقامت بیش از شش ماه باشند برگه ی اقامت موقت و دایم داده می شود.
شنگن نام پیمانی است که در ژوئن سال 1985 میلادی در کشور لوکزامبورگ به امضاء پنج کشور آلمان، بلژیک، فرانسه، لوکزامبورگ و نیز هلند رسید. نام شنگن از نام شهر کوچکی در کشور لوکزامبورگ گرفته شده است. هدف از این پیمان پایان دادن به بازرسی های داخل مرزهای اتحادیه ی اروپا برای گذرنامه بود. بر همین اساس، پیمان شنگن که بر اساس همین هدف به وجود آمده است، به برخی از شهروندان کشورهای اروپایی اجازه ی مسافرت بدون ویزا را می دهد. همچنین شهروندان سایر کشورها به موجب اخذ ویزای شنگن می توانند وارد کشورهای اروپایی شوند و بر اساس نوع ویزای شنگن مدت مشخصی را در این کشورها اقامت نمایند. در حال حاضر، تمام کشورهای اتحادیّه اروپا به جز دو کشور انگلیس و ایرلند عضو این پیمان می باشند. افرادی که می خواهند از کشورهای عضو این پیمان به کشورهای دیگری که عضو پیمان شنگن بوده بروند، فقط کافی است ویزای یکی از کشورهای عضو این پیمان را دریافت کرده و پس از آن در محدوده ی کشورهای عضو این پیمان سفر کنند. نکته ای که حایز اهمیت می باشد این است که چنان چه مسافری ویزای شنگن دریافت کند و قصد داشته باشد با آن از چند کشور عضو این پیمان دیدن نماید، باید از سفارتخانه ی کشوری که مقصد اصلی سفر و مبداء ورود وی می باشد جهت دریافت ویزا اقدام کند. به طور مثال اگر کشور فرانسه مقصد اصلی اوست، باید ویزای خود را از کشور فرانسه بگیرد. کشورهای آلمان، اتریش، اسلوونی، اسلوواکی، ایسلند، اسپانیا، ایتالیا، بلژیک، پرتغال، جمهوری چک، دانمارک، سوئد، سوییس، فرانسه، فنلاند، لتونی، لیتوانی، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، لهستان، مالت، مجارستان، نروژ، هلند و یونان همگی عضو پیمان شنگن می باشند.
گواهینامه بین المللی واکسیناسیون
گواهینامه بین المللی واکسیناسیون، برای مسافرینی صادر می شود که یا در مناطق آلوده ی جهان زندگی می کنند، یا به عنوان نقطه ی ترانزیت، از این مناطق گذر می کنند؛ و یا تحت عنوان مسافر وارد این مناطق می شوند. مناطق آلوده ی جهان عبارتند از قاره ی آفریقا، کشورهای آمریکای جنوبی و مناطق واقع در جنوب شرق آسیا. بیماری های شایع در این مناطق عبارتند از وبا، آبله، ایدز، تب زرد، مالاریا، طاعون، تب تیفوس، هاری، تیفویید و بسیاری دیگر که از اهمیت بالایی برخوردارند. به همین جهت، مسافران بین المللی، برای ورود به این مناطق باید نسبت به این گونه بیماری ها تلقیح شده باشند و قبل از ورود به این مناطق، واکسن این گونه بیماری ها را زده باشند. بدین جهت، کسانی که بدون گواهینامه بین المللی واکسیناسیون وارد این مناطق شوند، باید طبق قوانین و مقررات کشور مقصد، مدتی در قرنطینه قرار گرفته و چند روز در آن جا بمانند تا سلامت آن ها تأیید گردد. این گواهینامه، توسط وزارت بهداشت هر کشوری یا مراکز تحت کنترل و نظارت آن صادر می شود و از اعتبار بین المللی برخوردار می باشد؛ البته اعتبار کارت واکسیناسیون، با توجه به نوع بیماری و منطقه ی مورد نظر متفاوت می باشد. به طور مثال، گواهینامه ای که برای بیماری تب زرد در قاره ی آفریقا صادر می گردد، متفاوت با گواهینامه ای است که برای همین بیماری در منطقه ی جنوب شرق آسیا صادر می شود، چرا که این بیماری در آفریقا شیوع بیشتری دارد.
* جهت کسب اطلاع بیشتر در زمینه صدور گواهینامه ی بین المللی واکسیناسیون، می توانید با مرکز انستیتو پاستور ایران به شماره ی 66953311 تماس حاصل فرمایید.
قوانین بهداشتی و بررسی گواهی واکسیناسیون
در این بخش، الزامات بهداشتی کشورهای مختلف جهان که به سازمان جهانی بهداشت ارسال گردیده به همراه قوانین و مقررات مربوط به آن منتشر شده است؛ متأسفانه، این اطلاعات همیشه منعکس کننده ی واقعیت در نقطه ی ورود به یک کشور نیست. ولیکن با این حال، کتاب راهنمای اطلاعات سفر، بیشتر سعی کرده است آن چه را که به طور دقیق، در مبادی ورودی بین المللی کشورها (فرودگاه ها) اتفاق می افتد را منتشر نماید. در این بخش، که در صفحات مربوط به قوانین بهداشتی هر کشور درج شده است، لازم است قوانین و مقررات زیر را به دقت بررسی کنید:
1) کشور مقصد
2) کشور عزیمت
3) فرودگاه های ترانزیت
مناطق الوده جهان و بیماری های شایع
منطقه ی آلوده، به معنی نقطه ای خاص در یک شهر یا کشور است که در آن بیماری هایی نظیر وبا، طاعون، تب زرد و یا ویروس اچ آی وی به صورت شایع و فراگیر وجود دارد؛ در این مناطق، ممکن است که فعالیت ویروسی مانند تب زرد، حتا در مهره دارانی غیر از انسان نیز وجود داشته باشد. لیست کشورهایی که در مناطق آلوده ی جهان وجود دارند، تحت عنوان اطلاعات سلامت عمومی، توسط سازمان جهانی بهداشت منتشر شده است و به شرح زیر می باشد.
بیماری های شایع در مناطق آلوده ی جهان
وبا نوعی عفونت اسهالی حاد است که در اثر خوردن یا نوشیدن غذا یا آب آلوده به نوعی باکتری به نام ویبریو ایجاد می شود. این بیماری همچنان تهدیدی جهانی برای سلامت جوامع است و شاخصی از نابرابری و عدم توسعه اجتماعی است. محققان تخمین زده اند که هر ساله تعداد 4 میلیون نفر در سراسر جهان به بیماری وبا مبتلا می شوند، که از این بین حدود 150000 مورد به مرگ منجر می شود. وبا یک بیماری بسیار جدی است که می تواند باعث اسهال حاد همراه با کم آبی شدید در بدن شود. این بیماری بین 12 ساعت تا 5 روز طول می کشد، تا فرد پس از مصرف غذا یا آب آلوده علایم را نشان دهد. وبا نوعی بیماری عفونی است که هم کودکان و هم بزرگسالان را درگیر می کند و در صورت عدم درمان می تواند ظرف چند ساعت منجر به مرگ بیمار شود. البته بیماری وبا در اغلب موارد قابل پیش بینی و پیشگیری است، به همین جهت می توان با دسترسی به آب تمییز و اقدامات بهداشتی مناسب برای کل مردم دنیا، از شیوع این بیماری جلوگیری نمود.
تأمین آب سالم و بهداشت برای کنترل و انتقال وبا و سایر بیماری های قابل انتقال از طریق آب حیاتی و بسیار مهم است. تا 80 درصد موارد را می توان با محلول آب رسانی دهان با موفقیت درمان کرد و در موارد شدید نیاز به درمان سریع با مایعات داخل وریدی و آنتی بیوتیک ها می باشد. وبا در طی قرن نوزدهم از مبداء اصلی خود در دلتای رود گنگ در هند به سراسر جهان گسترش یافت و بعد از همه گیری باعث کشته شدن میلیون ها نفر در سراسر قاره ها شد. این بیماری در سال 1961 میلادی در آسیای جنوبی آغاز شد و در سال 1971 به قاره ی آفریقا رسید و در 1991 میلادی در قاره ی آمریکا نیز شیوع پیدا کرد و اکنون در بسیاری از کشورها یک بیماری بومی است.
کشورهای آنگول، جمهوری بنین، بورکینافاسو، بوروندی، کامرون، جزیره ی کیپ ورد، جمهوری آفریقای مرکزی، چاد، کمور، کنگو، جمهوری کنگو، ساحل عاج، جیبوتی، غنا، گینه بیسائو، جمهوری گینه، کنیا، لیبریا، ماداگاسکار، مالاوی، مالی، موریتانی، موزامبیک، نیجر، نیجریه، رواندا، سائوتومه و پرینسیپ، سنگال، سیرالئون، سومالی، آفریقای جنوبی، سوازیلند، تانزانیا، توگو، اوگاندا، زامیبا و زیمبابوه در قاره ی آفریقا؛ کشورهای افغانستان ، بوتان، کامبوج، چین، هند، ایران، عراق، لائوس، میانمار، نپال، فیلیپین و ویتنام در آسیا و کشورهای برزیل، اکوادور، السالوادور، گواتمالا، نیکاراگوا، پرو و ونزوئلا در قاره ی آمریکای مرکزی و جنوبی دارای شیوع بیماری وبا می باشند.
طاعون توسط نوعی باکتری به نام یرسینیا پستیس (yersinia Pestis) ایجاد می شود. طاعون یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که توسط نوعی کک از جوندگان به حیوانات دیگر و انسان منتقل می شود. این بیماری در انتقال مستقیم از فرد به فرد اتفاق نمی افتد، مگر در حالت پنومونیک که در این صورت قطرات تنفسی یک فرد مبتلا ممکن است در تماس نزدیک، عفونت را از یک بیمار به بیمار دیگر منتقل کند. دو شکل اصلی عفونت طاعون وجود دارد: بوبونیک و پنومونیک که شایع ترین شکل آن است و با غدد لنفاوی متورم دردناک مشخص می شود. کانون های طبیعی عفونت طاعون در جوندگان وحشی، در بسیاری از نقاط جهان از جمله در آفریقای مرکزی، شرقی و جنوبی، آمریکای جنوبی، قسمت های غربی آمریکای شمالی و همچنین قسمت های وسیعی از آسیا وجود دارد.
واکسیناسیون طاعون، مورد نیاز برای ورود به هیچ کشوری نیست و فقط در شرایطی استثنایی برای مسافران توصیه می شود؛ به عنوان مثال، افرادی که با جانوران وحشی و در مناطقی که ای ن بیماری وجود داشته باشد و به صورت مکرر تماس منظم دارند. کشورهای کنگو، ماداگاسکار، مالاوی، موزامبیک، نامیبیا، تانزانیا، اوگاندا، زامبیا و زیمبابوه در قاره ی آفریقا و کشور ویتنام در آسیا و کشورهای بولیوی، برزیل، اکوادور و پرو در آمریکای جنوبی دارای شیوع بیماری طاعون می باشند. البته، طاعون به عنوان یک بیماری حیوانی در همه ی قاره ها به جز اقیانوسیه دیده می شود. همچنین هر جا وجود کانون های طبیعی طاعون و جمعیت انسانی وجود داشته باشد خطر آفت انسانی آن وجود دارد. این بیماری از زمان شیوع و دهه ی 1990 میلادی بیشتر در آفریقا رخ داده است و اکنون سه کشور جمهوری دموکراتیک کنگو، ماداگاسکار و پرو بومی ترین کشورهایی هستند که تقریباً هر ساله ابتلا به طاعون بوبونیک در طول فصول اپیدمی بین ماه های سپتامبر و آوریل در آن ها گزارش می شود.
تب زرد یک بیماری خونریزی دهنده ی ویروسی حاد است که توسط پشه های آلوده منتقل می شود. بخش کوچکی از بیمارانی که به این ویروس مبتلا می شوند علایم شدیدی پیدا می کنند و تقریباً نیمی از آن ها طی 7 تا 10 روز می میرند. این ویروس در مناطق گرمسیری آفریقا، آمریکای مرکزی و جنوبی یک بیماری بومی است. اپیدمی های بزرگ تب زرد زمانی رخ می دهد که افراد آلوده به دلیل عدم واکسیناسیون، ویروس را در مناطق بسیار پرجمعیت با تراکم پشه بالا، به بدن بسیاری از افراد که ایمنی کمی دارند یا فاقد آن هستند وارد می کنند. تب زرد با یک واکسن مؤثر، بی خطر و مقرون به صرفه پیشگری می شود و یک دوز آن برای ایجاد ایمنی پایدار و محافظت مادام العمر در برابر بیماری کافی است و دوز تقویت کننده ی آن مورد نیاز نیست.
تب زرد، تنها واکسیناسیونی است که به طور خاص در سفرهای عادی مورد نیاز است و فقط در کشورهای خاصی ضروری می باشد. این بیماری، به دو صورت شایع و بومی، در نواحی آلوده ی جهان وجود دارد. این بیماری به صورت شایع، در قاره ی آفریقا و در کشورهای آنگولا، جمهوری بنین، بورکینافاسو، کامرون، کنگو، ساحل عاج، گابون، گامبیا، غنا، جمهوری گینه، لیبریا، نیجریه، سیرالیون و سودان، و در آمریکای جنوبی در کشورهای بولیوی، برزیل، کلمبیا، اکوادور، گینه ی فرانسه، پرو و ونزوئلا وجود دارد. تب زرد همچنین در قاره ی آفریقا در کشورهای آنگولا، جمهوری بنین، بورکینافاسو، بوروندی، کامرون، جمهوری آفریقای مرکزی، چاد، کنگو، جمهوری کنگو، ساحل عاج، گینه ی استوایی، اتیوپی، گابون، گامبیا، غنا، گینه بیسائو، جمهوری گینه، کنیا، لیبریا، مالی، موریتانی، نیجر، نیجریه، رواندا، سائوتومه و پرینسیپ، سنگال، سیرالئون، سومالی، سودان، تانزانیا، توگو، ترینیداد و توباگو، اوگاندا به صورت بومی وجود دارد.
بنابراین، مسافران بین المللی همیشه باید بدانند که هنگام مسافرت به خارج از کشور ممکن است با بیماری هایی که شایع تر از کشورهایی که به طور معمول در آن زندگی می کنند در تماس باشند. البته، میزان ابتلا به این بیماری ها، با توجه به شیوه ی زندگی مسافر و مدت اقامت وی در یک کشور متفاوت می باشد. به طور کلی، اشکال بسیاری از بیماری ها ممکن است توسط عامل به وجود آورنده ی عفونت آن و یا همین طور ایمن سازی و پیشگیری جلوگیری شود. در این راستا، مسافران باید در مورد توصیه های بهداشتی، واکسیناسیون و یا سایر اقدامات پیشگیری که برای افراد در سفرهای بین المللی لازم است انجام شود با پزشکان یا مراکز درمانی خود مشورت نمایند.
هپاتیت نوعی التهاب کبدی است که می تواند باعث ایجاد یک سری مشکلات سلامتی شود و کشنده باشد. پنج نوع هپاتیت ای، بی، سی، دی و یی وجود دارد که همه ی آن ها باعث بیماری کبد می شوند. انواع بیماری هپاتیت از نظر روش انتقال، شدت بیماری و توزیع جغرافیایی و پیشگیری با یکدیگر متفاوت هستند. برخی از انواع آن از طریق واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند. ویروس هپاتیت نوع ای در بیشتر کشورهایی که دارای آب و هوای گرم هستند رایج است؛ این بیماری ممکن است توسط غذا و یا نوشیدنی گسترش یابد، به همین جهت بازدیدکنندگان در مناطق گرمسیری و کشورهای در حال توسعه به طور خاصی اگر خارج از مسیرهای معمول گردشگری قرار گیرند، باید واکسن عامل و ایمن این ویروس را در نظر گیرند. برای پیشگری از این ویروس، دو دوز واکسن باید زده شود که دوز اول 4 هفته قبل از عزیمت و خروج از مبداء و دوز دوم، 6 تا 12 هفته بعد از دوز اول باید تزریق شود.
هپاتیت نوع بی، در تمام کشورهای آفریقایی، و بیشتر کشورهای آمریکای جنوبی، اروپای شرقی و همین طور مدیترانه ی شرقی، چین و کشورهای جنوب شرق آسیا، جزایر اقیانوس آرام به جز استرالیا، نیوزلند و ژاپن یک بیماری بومی است. این ویروس ممکن است از طریق انتقال خون، تماس جنسی و یا سوزن مشترک در تزریق منتقل شود، که برای جلوگیری از آن باید از واکسن هپاتیت تولید شده از پلاسما یا دی ان ای نو ترکیب استفاده نمود. پیش بینی می شود واکسن پیشگری برای هپاتیت نوع ای و بی تا مدت 10 سال ایجاد مصونیت می کند.
فلج اطفال یک بیماری ویروسی بسیار عفونی است که تا حد زیادی کودکان زیر پنج سال را درگیر می کند. این ویروس توسط شخص به فرد منتقل می شود و با یک وسیله نقلیه مشترک مانند آب یا غذای آلدوده در روده تکثیر می شود و از آن جا که می تواند به سیستم عصبی حمله کند باعث فلج در فرد مبتلا می شود. در سال 1988 میلادی مجمع جهانی بهداشت قطعنامه ای را برای ریشه کن کردن فلج اطفال در سرتاسر جهان با هدایت دول ملی و و یونیسف تصویب شد؛ بر این اساس، موارد مبتلا از از 350 هزار مورد در بیش از 125 کشور بومی به 175 مورد در 2019 میلادی رسید که کاهش بیش از 99 درصدی را در پی داشت. مسافران به کشورهای گرمسیری و در حال توسعه اغلب در معرض خط ابتلا به بیماری قلج اطفال قرار دارند، به همین جهت همه ی افراد قبل از عزیمت از کشور خود باید به اندازه ی کافی در مقابل این بیماری ایمن شوند.
ایدز و سایر عفونت های ویروسی نقص ایمنی بدن، در حال حاضر در بیشتر کشورهای جهان وجود دارند. طبق آمار سازمان جهانیبهداشت، در دسامبر سال 2002 میلادی، تعداد 42 میلیون نفر با ویروس اچ آی وی زندگی می کرده اند و به تازگی، تعداد 5 میلیون نفر دیگر به این ویروس مبتلا شده اند که از این تعداد، حدود 3 میلیون نفر در اثر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست داده اند.
اقدامات پیشگیری از عفونت اچ آی وی همان است که فرد به خارج از کشور سفر کند یا خیر. به عبارت دیگر، برخی از کشورها مانند کشورهای آفریقایی هستند که این بیماری در آن ها شیوع بیشتری دارد و برای کسانی که به این ویروس مبتلا می باشند، ممکن است خطرساز باشد و باعث تشدید بیماری آنان شود. به هیمن جهت، کسانی که مبتلا به این ویروس می باشند به طور حتم می بایست قبل از سفر بین المللی شان، با پزشک معتمد خود در این زمینه مشورت نمایند. این ویروس توسط سه عامل گسترش می یابد:
1- رابطه ی جنسی کنترل نشده
2- خون (به خصوص انتقال خون آلوده یا استفاده از سوزن های مشترک در تزریق)
3- از طریق مادر به نوزاد
مطالعات بسیار نشان دادند که در تماس غیر مستقیم، هیچ خطری برای انتقال ویروس اچ آی وی وجود ندارد و افراد مبتلا به این ویروس در وسایل حمل و نقل عمومی نظیر قطار، اتوبوس، هواپیما و کشتی برای سایر افرادی که با آن ها در تماس هستند نمی توانند ایجاد خطر کنند. همچنین، هیچ نشانه و شواهدی از انتقال این ویروس از طریق پشه و یا سایر حشرات گزنده، تا کنون گزارش نشده است.
راه های پیشگیری از ابتلا به ویروس اچ آی و
1) انتقال از طریق تماس جنسی
برای جلوگیری از ابتلا به این ویروس از طریق تماس جنسی، مسافران باید از برقراری رابطه ی جنسی خود در نقاطی که این بیماری دارای شیوع بیشتری می باشد اجتناب کنند و یا تماس جنسی با شریک خود را محدود سازند، تا از این طریق خطر ابتلا به ویروس را کاهش دهند. همین طور باید از تماس جنسی با روسپیان به شدت جلوگیری کرد و استفاده از کاندوم از آغاز تا پایان رابطه ی جنسی می تواند در کاهش ابتلا به ویروس بسیار مؤثر باشد.
2) انتقال از طریق خون آلوده
برای کاهش خطر ابتلا به ویروس اچ آی ویاز طریق خون و یا سوزن آلوده به خون در تزریق مشترک، مسافران باید از هرگونه تزریق با سوزن به داخل رگ جلوگیری نمایند؛ تزریق پزشکی با تجهیزات غیر استاندارد نیز منبع عفونت های احتمالی است. چنان چه، تزریق ضرورت داشته باشد، مسافر باید یقین داشته باشدکه سوزن ها و سرنگ های مورد استفاده از یک بسته ی استریل تهیه شده اند و یا در غیر این صورت، به مدت بیست دقیقه با بخار آب و یا سی دقیقه با مواد شیمیایی، ضد عفونی و به طور صحیح استریل شده باشند. بیمارانی که تحت مراقبت پزشکی اند و نیاز به تزریق مکرر دارند، نظیر افراد مبتلا بهدیابت، باید سوزن و سرنگ کافی را برای مدت زمان سفر خود که دارای مجوز پزشک است را جهت استفاده ی خود حمل کنند. تجهیزات دندانپزشکی، سوزن های مورد استفاده در خال کوبی و طب سوزنی، دستگاه های سوراخ کردن گوش و همین طور سایر ابزارهای سوراخ کردن پوست نیز، در صورت عدم استریل بودن تجهیزات مورد استفاده می توانند عفونت را منتقل سازند. به همین جهت مسافران برای انجام این امور باید به مراکز معتبر و دارای صلاحیت با گواهینامه های بهداشتی لازم مراجعه کنند و از مراجعه به سایر مراکز دیگر خودداری نمایند.
در ارتباط با انتقال خون، اگر ضروری باشد مسافر باید خونی را که مراحل غربال گری ویروس اچ آی وی بر روی آن انجام شده را فقط از مرکز تهیه ی خون درخواست کند. با رعایت این توصیه ها، می توان از انتقال عفونت اچ آی وی در تمام نقاط دنیا جلوگیری کرد؛ افرادی که مبتلا به ویروس اچ آی وی هستند باید قبل از سفر خود با پزشک شخصی شان برای ارزیابی دقیق و مشاوره مشورت نمایندو راهنمایی های لازم را دریافت کنند....................................
هر ساله تعداد کثیری از مسافران بین المللی، به دلیل آن که از خطر ابتلا به این بیماری در کشورهای خارجی آگاهی نداشته اند جان خود را از دست می دهند. این بیماری، به ویژه نوع وخیم آن، می تواند بیماریهای مختلفی را ایجاد کند و نیز تشخیص و درمان مناسب را به تأخیر بیاندازد، به همین جهت مسافران بین المللی باید مسوولیت بیشتری در جهت مراقبت از خود بر عهده گیرند و در نتیجه، در راستای اقدامات توصیه شده عمل نمایند.
بسیاری از کشورهای ....... اغلب عاری از این بیماری اند؛ اگرچه، به طور لزوم در حومه ی آن ها صادق نیست. به طور معمول خطر کمتری به از ابتلا به این بیماری در ارتفاع 1500 متر وجود دارد، اما این بیماری می تواند در شرایط آب و هوایی بسیار گرم در ارتفاع 3000 متر نیز رخ دهد.
در برخی از کشورها ممکن است خطر ابتلا به این بیماری به صورت فصلی باشد و وضعی مالاریا در بسیاری از مناطق بدتر می شود و همین طور پیشگری و یا درمان آن نیز سخت تر می گردد.توصیه های پزشکی که باید مورد بررسی قرار گیرد:در این راستا، سه کار که هیمشه مسافران باید انجام دهند وجود دارد.
1- پیش از سفر درباره ی خطر ابتلا به بیاری مالاریا و اقدامات پیشگری کننده ی مناسب برای منطقه ی مورد بازدید را انجام داده و از مقامات بهداشت، پزشک مشاور، مراکز تخصصی، نمایندگان مسافرتی و دفاتر هواپیمایی کسب اطلاعات نمایید.
2- آگاه باشید که به رغم تامیم اقدامات احتیاطی ممکن است .............
3- همان طور که در ادامه شرح داده می شود خود را در مقابل نیش پشه محافظت کنید.
هنگامی که دچار پشه گزیدگی می شوید تا حد امکان از بیرون رفتن بین طلوع و غروب آفتاب خودداری کنید.
هنگام بیرون رفتن در شب از لباس های آستین بلند و شلوار بلند استفاده کنید و از رنگ های تیره که جاذب پشه است خودداری کنید.
از اسپری و کرم های دفع کننده ی حشرات (دی متیل فتالات) برای پوست خود استفاده کنید. اگر محل اقامت شما در معرض ورود پشه است از پشه بند روی تخت خواب استفاده کنید و روی آن را از طریق آغشته سازی به پرتیون و دلتاین محافظت کنید. همچنین، لبه های پشه بند را هنگام خواب به زیر تخت قلاب نمایید.
در اتاق خواب و مکان استراحت خود، از اسپری های ضد پشه و یا دستگاه های حشره کش که حاوی قرص های آغشته به کویل تدری تروبیوید هستند استفاده کنید.
انواع توصیه شده پیشگری به عنوان موارد زیر ذکر شده است:
1- خطر بسیار محدود انتقال مالاریا – فقط پیشگری از نیش پشه
2- خطر مالاریا ویواکس (پیشگری از نیش پشه به همراه دارودرمانی کلروکی
در شرایطی که هیچ نوع داروی پیشگری کننده ی ایمن و مؤثری در دستری نیست و مسافر مجبور است به مراقبت در برابر نیش پشه بهتر است بر اساس توصیه پزشک و شاید خود درمانی اقدام نماید. با این حال، هنگامی که تب ملایم مانند آنفلونزا رخ می دهد و اماکن مراجعه به پزشک وجود ندارد، باید در اولین قدم به دستورات و مراقبت های پزشکی توجه شود. وجود خطرمالاریا در یک کشور گرمسیری یا نیمه گرمسیری در صفحات مربوط به هر کشور در بخش بهداشت نشان داده شده است. مالاریای موجود از بدخیم یا خوش خیم و نیز مقاومت انگل فالسیپاروم در برابر کلروکین یا سولفادوکسین و فری متامین نیز بیان شده است. اطلاعات داده شده از نسخه ی بهداشت در سفر بین المللی سازمان بهداشت جهانی در سال 2005 میلادی گرفته شده است. .............................. این نسخه همچنین به خطرات بهداشتی غیر از مالاریه مکه ممکن است مسافران در معرض آن قرار گیرند و مناطقی که به احتمال زیاد این بیماری ها شایع است شااره کرده ات و اقدامات احتیاطی را که مسافران هنگام بازیدد از مکان های ناآشنا باید انجام دهند توصیه کرده است.